در تعریف تحلیلگران، حاشیه‌نشینی شکاف فضایی و اجتماعی است میان مردم یک شهر و انعکاسی است از فقدان عدالت اجتماعی و نابرابری فرهنگی. چه بخواهیم و چه نخواهیم حاشیه‌نشینی به جزوی از شهر بدل شده و در سراسر جهان نمی‌توان آن را انکار کرد؛ اما می‌توان آن را ساماندهی کرده و تا حد امکان به لحاظ فرهنگی و اجتماعی میان آن‌ها و ساکنان شهر گره زد.

اما واقعیت این است که در بدنه مدیریت شهری مانند تهران، آن‌قدر سیاسی بازی و حاشیه وجود دارد که چشم مدیران حاشیه‌نشین‌ها را نمی‌بیند و به متن‌هایی سرگرم شده‌اند که فقط برای خودشان منفعت دارد نه برای مردم شهر.

آن‌ها تعریف جامعه سالم را فراموش کرده‌اند که می‌گوید در جامعه سالم سیاست‌گذاری‌ها به نحوی است که فقرا طرد نمی‌شوند و دوقطبی کاخ‌نشین و کوخ‌نشین به نفرت بدل نمی‌شود. چراکه شهرداری‌ها که از وضعیت شهر اطلاعات دقیقی دارند به دنبال تعادل بین گروه‌های مختلف اجتماعی می‌روند.

آن‌ها می‌توانند با در نظر گرفتن مسائل فرهنگی، اجتماعی و بهداشتی، ساخت سینما، فرهنگسرا، سرای محله، سرویس بهداشتی، فضای تفریح استاندارد، و همچنین گسترش حمل‌ونقل عمومی همچون اتوبوس و مترو تا حدود زیادی پیوند شهر و حاشیه را بهبود بخشیده و حاشیه‌نشینان را به زندگی اجتماعی‌تر و پذیرش فرهنگ شهرنشینی ترغیب کنند.

* روزنامه نگار و فعال حوزه شهری