ملاک انسان خوب چیست؟

گروه فرهنگی سورپرس: استاد ناصر نقویان در یادداشتی نوشت: دین برای تربیت انسان ها آمده است، اگر به این نزدیک شدیم به هدف دینداری نزدیک شده ایم والا اگر کسی گمان کند که دین آمده تا عده ای نماز بخوانند و روزه بگیرند، یا پولدار شدند که به مکه بروند، ناشی از نوعی نشناختن و نفهمیدن است.

اگر به اندازه کرونا، خطر دروغ را درک می کردیم، هیچگاه دروغ نمی گفتیم و اگر گفتیم، از خود می پرسیدیم بعد چه می شود نه اینکه در جهنم و پس از مرگ چه اتفاقی می افتد؛ برخی دین را مانند کشتی فرض کردند که در خشکی می سازند و بعد در دریا از آن استفاده شود.

به قول مرحوم دکتر شریعتی، دینی که به درد دنیا نخورد به درد آخرت هم نخواهد خورد و چه زیبا از خداوند می خواهیم که دنیای زیبا به ما دهد:«ربنا آتنا فی الدنیا حسنه و فی الآخره حسنه». آیا دنیایی که در آن فقر، بی عدالتی، بیکاری و کلاهبرداری است، زیباست؟ این زشت ترین دنیاست.

دین آمده تا دنیای ما را زیبا کند و از قبل دنیای زیبا، آخرت زیبا خودبخود متولد می شود پس دین آمده تا انسان را تربیت کند.

قرآن کریم، کلمه خوب را به درختی تشبیه کرده است که دارای سه بخش ریشه و ساقه و میوه است و مهمترین بخش آن درخت، میوه است چون شاخ و برگ و تنه و ریشه به هدف میوه قرار داده می شود والا اگر درخت به میوه نرسید، آن را از ریشه می کنند لذا اگر در دین به ما گفتند به خدا و قیامت اعتقاد پیدا کنید چون آنجا روز مشخص شدن میوه هاست و ما در دنیا در تاریکی به سر می بریم.

در دنیا به همه باید به دیده احترام بنگریم، به هیچ کس نباید به چشم خفّت و خواری بنگریم حتی فرد عرق خور، شاید او باطن پاکتری از من داشته باشد و شاید او بعدها توبه کند و فرد پاکی شود اما من فقط ظواهری را رعایت کردم و بر اثر غرور نماز و روزه ای که خواندن، جهنمی شوم.

اگر به ما گفتند خدا را باور کنید و در نظر بگیرید به این دلیل است که انسان هایی هستند که باید بترسند تا خلافی انجام ندهند اینها کودک صفت هستند، دسته دوم انسان هایی هستند که می فهمند حق چیست و در کجا حق دارند و در کجا حق ندارند.

اگر ما توانستیم بدون ترس از جهنم و بدون طمع به بهشت انسان خوبی شویم، آن وقت به هدف دین نزدیک شدیم و آن اصول و فروع دین به میوه رسیده است. «وتوتی اکلها، کلّ حین باذن ربّها» شده است.