فصل دوم «نوار زرد»؛ تعدد سوژه و سردرگمی مخاطب

گروه فرهنگی سورپرس_ علی عبدالصمدی؛ چند اپیزود از آغاز فصل دوم سریال پلیسی «نوار زرد» به کارگردانی سروش محمدزاده می‌گذرد.

فصل نخست این سریال را پوریا آذربایجانی کارگردانی کرده بود و امیر آقایی نقش اول این سریال پلیسی را برعهده داشت. اما در فصل دوم بازیگر نقش اول را بانیپال شومون بر عهده دارد.

به عبارتی دیگر به جز نام سریال و موسیقی تیتراژ پایانی، بقیه ی عناصر سریال با فصل نخستینش هیچگونه سنخیتی ندارند. به دیگر سخن می‌توان گفت اگر به جای فصل دوم نوار زرد نام دیگری بر این سریال گذاشته می‌شد، مخاطبینی که فصل اول را تماشا کرده بودند را فریب نمی داد. فقط ژانر این دو سریال یکسان هستند: ملودرام پلیسی و به غیر از این مساله هیچگونه تجانسی بین فصل اول و دوم این سریال پلیسی-کارآگاهی وجود ندارد.

اگرچه شوخی یا اصطلاحا راحت باشهای کمیک باعث تلطیف فضای فیلمها و سریالهای پلیسی می‌شوند ولی نویسنده و کارگردان شوخی را از حد گذرانده‌اند و گاهی راحت باشهایی بین کارآگاهان پلیس چندان قابل باور نیست و بیشتر فضای سریال را غیر قابل باور کرده است.

اگرچه به تصویر کشیدن چهره‌ای مثبت، شوخ طبع و دوست داشتنی از نیروی انتظامی و پلیس ممدوح و پسندیده است اما به شرطی که به اصل پرستیژ و شخصیت پردازی داستان لطمه ای وارد نشود بالاخص اینکه ژانر این سریال کمدی نیست.

تعدد بیش از حد پرونده‌های پلیسی لابیرنتی را به مخاطب القاء می‌کند که بیشتر خسته کننده است. به عبارتی می‌توان گفت، مخاطب نمی‌تواند روی یک موضوع یا پرونده به طور دقیق تمرکز کند. از سویی دیگر شاید شخصیتهای سریال نیز چندان تمرکزی روی موضوع ندارند و چندان نمی‌توانند مخاطب را جلب و جذب کنند.

توجه کارآگاه ارشد پلیس به پیرمردی که به دنبال دوچرخه ی گمشده اش می‌گردد در اپیزود اول بسیار درخور شان نیروی انتظامی کشور بود. کارگردان با به تصویر کشیدن این موضوع جزئی و حاشیه‌ای توانست میزان دقت پلیس حتی به سوژه های فرعی را به تصویر بکشد.

از دیگر نقاط قوت این سریال حضور پلیس هم در فضای حقیقی و هم در فضای مجازی است. توجه به فضای سایبری نشان دهنده‌ی علم به روزرسانی شده ی پلیس کشور در قالب یک سریال تلویزیونی است.

تنها نکته‌ای که ممکن است در طول این سریال باعث ریزش مخاطبینش شود همانگونه که در سطر بالا نیز ذکر شد، تعدد بیش از حد سوژه و پرونده‌های کارآگاهان پلیس است. اگرچه نیروهای پلیس همواره با پرونده های مختلفی سر و کار دارند اما تعدد بیش از حد موضوع هم قدرت توان پلیس را ضعیف نشان می‌دهد و هم باعث سردرگمی مخاطب خواهد شد. ضمن این انتخاب موسیقی با شعری از مولانا برای سریالی با تم پلیسی چندان باورپذیر نیست.

قطعا کارگردان و دیگر عوامل تولید با دقت بیشتر می‌توانستند سریالی درخور شان‌تر برای نیروی جان بر کف پلیس کشور، ساخته و ارائه کنند.

انتهای پیام/۱۱۱