چرا آرزو داریم دختردار یا پسردار باشیم؟

به گزارش سورپرس؛ کدام‌یک از ما این‌طور با فرزندانمان رفتار می‌کنیم؟ به احتمال زیاد، خیلی‌ها. وقتی از دوست‌داشتن بچه صحبت می‌شود، شعار می‌دهیم که «دختر و پسرش تفاوتی ندارد!» یا «من همه بچه‌هایم را به یک اندازه دوست دارم!» اما رفتارهایمان چیز دیگری نشان می‌دهد، آن‌قدر واضح که بچه‌ها هم متوجه تفاوت بین خود می‌شوند.

عجیب نیست که بدانید دوست داشتن بچه‌ها ارتباط مستقیمی با خلق‌وخوی مادر دارد، به اندازه‌ای عمیق که گاهی لازم است به گذشته خود برگردید و علتش را جست‌وجو کنید. دختران زیادی دوست دارند اگر روزی مادر شدند، فقط پسر داشته باشند. برخی‌ دلایل این علاقه را می‌توان در کودکی و ارتباط با پدر، و برخی را در دوران زندگی مشترک با همسر جست‌وجو کرد. دختری که با پدرش رابطه احساسی خوبی داشته او را قهرمان زندگی خود می‌دانسته یا در مقابل، دختری که رابطه صمیمانه‌ای با مادرش نداشته است، به احتمال زیاد عاشق فرزند پسر خواهدبود.

از سوی دیگر، شرایط محیطی هم می‌تواند بر نوع علاقه ما اثرگذار باشد. اگر در محیط خانواده‌ و اجتماعی زندگی کرده‌ باشد که همواره بر دختران ستم شده یا نیروی درجه‌دوم خانواده‌ای پسردوست یا مردسالاری بوده‌اند، ممکن است هرگز تمایلی به آوردن دختری با چنین سختی‌هایی نداشته‌ باشند. زنی که در محیط خانوادگی‌اش با محرومیت‌های زیادی روبه‌رو بوده است، تمایل بیشتری به داشتن دختر و آزادگذاشتن او در حوزه‌های مختلف دارد زیرا کمبودهای درونی‌اش را با او جبران می‌کند.

بخش دیگری از ماجرا هم به رابطه زن با شوهرش برمی‌گردد. اگر در شرایط احساسی خوب و گذر از زندگی عاشقانه باشند، تمایل دارند دختر یا پسری شبیه به همسر خود را بزرگ کنند، هم از لحاظ اخلاقی و هم ظاهری. این در حالی است که اگر رابطه زوج‌ها نابسامان یا در حال فروپاشی باشد، ماجرا متفاوت است.

گاهی مادران به‌ویژه اگر متارکه کرده‌ باشند، از دختری هم که چهره‌ای شبیه پدرش داشته باشد بیزارند، چه برسد به اینکه پسر باشد. در مقابل، در زندگی‌های نابسامانی که امکان جدایی برای زن وجود ندارد، داشتن پسر به معنی صاحب قدرت شدن در مقابل شوهر است. زنان زیادی به فرزند پسر بزرگ خود به‌شدت تکیه دارند یا از او حمایت می‌کنند طوری که دختران از این همه علاقه به ستوه می‌آیند.

بسیاری از زنان و مردانی که به دلایل مختلف به روان‌شناس مراجعه می‌کنند، در جریان جلسه‌های مشاوره از مادری گله دارند که همواره مورد بی‌مهری و بی‌توجهی‌اش بوده‌اند، از سوی او تحقیر شده یا نادیده‌ گرفته‌ شده‌اند زیرا علاقه بیش از اندازه‌ای به برادر یا خواهرشان نشان می‌داده‌است.

چنانچه دانسته یا نادانسته به فرزند دختر یا پسر خود بیشتر علاقه دارید، آگاه باشید که در حال نابودکردن اعتمادبه‌نفس، منزوی‌شدن و کینه‌ورزی فرزند دیگر خود به خواهر یا برادرش هستید. از سوی دیگر، حمایت‌های نابجای شما فرزند موردتوجهتان را دچار اعتمادبه‌نفس کاذب و حمایت‌های بی‌مورد خواهدکرد. پرورش چنین روحیاتی زنان و مردانی را وارد اجتماع می‌کند که دچار مشکلات روحی، اخلاقی یا ناسازگاری با دیگران می‌شوند.

این مجال کوتاه فرصت بیان همه جزئیات و همه مشکلات نیست اما جرقه‌هایی در ذهن شما روشن می‌کند که اگر یکی از این مشکلات را در خود پیدا می‌کنید، در پی چاره‌ برآیید.

انتهای ژیام/ ۲۸۰