گروه اقتصادی سورپرس: سید مصطفی هاشمی طبا در یادداشتی نوشت: معمای حمله هرچندوقت یک‌بار اسرائیل به غزه ظاهرا قابل حل یا بیان نیست. جمعیتی دو‌میلیونی در باریکه‌ای که از چهار طرف محاصره شده و بدون اجازه اسرائیل نه کسی می‌تواند به آن وارد شود و نه از آن خارج و همه تأسیسات و امکانات آن در حال فرسودگی است.

در رنج و عذاب آن همین بس که دائما مورد تهاجم نظامی هوایی و توپخانه‌ای اسرائیل قرار گرفته و به تصریح نتانیاهو تأسیسات آب، برق، بانک‌ها و بیمارستان‌ها و مناطق مسکونی مورد حمله و ویرانی قرار می‌گیرد. چگونه این دو میلیون مردم از جمله زنان و کودکان در میان رنج و اندوه زندگی می‌کنند؟ نقش حماس در این میان چگونه است؟ در این مورد سؤالات جدی وجود دارد. جمهوری اسلامی ایران به‌حق به مردم مظلوم فلسطین کمک می‌کند و البته جا دارد در کمک و بازسازی به غزه در کنار دیگر کشورهای مسلمان سهمی از آن داشته باشد و این خارج از محدوده تنگ‌نظری‌ها و صرفا ایدئولوژیک‌دیدن مسائل و اندیشه‌های فرقه‌ای است و می‌توان به آن به عنوان یک نگاه انسانی و آسمانی اطلاق کرد.

طبیعی است دیدن رنج مردمان و ویرانی‌های ناشی از خشونت در هر کجا و برای هر مردمی که باشد، اندوه‌آفرین و دردناک است و همه مردمان باید از کمک به رنج‌دیدگان دریغ روا ندارند. می‌خواهیم در این راستا نگاهی گسترده‌تر به مسائل بیندازیم. مقام معظم رهبری بارها درباره مقابله با تحریم‌های ظالمانه و غیرانسانی گفته‌اند که باید نگاهمان به داخل باشد. این بیان که باید به‌عنوان یک دستورالعمل گرانبها تلقی شود، می‌آموزد که اتکا به نیروهای خارجی برای مقابله با تحریم‌ها و رشد و توسعه کشور قابل اطمینان نیست و هرچند حسب دستورالعمل‌ها و ارزش‌های دینی و ملی روابط با دیگران پسندیده است، اما چاره کار اتکا به نیروهای داخلی است.

می‌خواهیم بگوییم نگاه به داخل صرفا درباره مقابله با تحریم‌ها کفایت نمی‌کند، بلکه این نگاه باید در همه جوانب گسترش یابد. درک ویرانی غزه و کمک به ترمیم زخم‌های مردم آن امری مستحسن است، اما نگاه به داخل در خصوص جلوگیری از ویرانی و ترمیم آنها باید ازجمله موارد اطاعت از رهبری درخصوص نگاه به داخل باشد. البته به یمن مدیریت مسئولانه در کشور پس از پایان جنگ عراق علیه ایران اقداماتی در‌خصوص سازندگی کشور صورت گرفته است. بناهای مختلف، مترو، کارخانجات مختلف ازقبیل پتروشیمی، پالایشگاه و… احداث شده و ظاهر بسیاری از شهرها آراسته شده است، اما همه اینها در سرزمینی اتفاق افتاده که زیستگاه آن رو به ویرانی است و جز تنی چند از دلسوزان محیط زیست در مسئولان کشور ذوق و شوقی برای جلوگیری از ویرانی زیستگاه نشان نمی‌دهند.

همین چند روز پیش بود که افرادی مانند دکتر کردوانی و دکتر کلانتری هشدارهای تکان‌دهنده در مورد آب و آینده کشور را علنی کردند. یعنی ما به دست خود به ویرانی دست یازیده‌ایم و مسئولان کشور با اندیشه‌های پوپولیستی به مقابله با آن برنخاسته‌اند. در حقیقت ما به‌دست خود سرزمینی را ویرانه کرده و می‌کنیم و به‌هیچ‌وجه نگاه به داخل را در این مورد نداشته‌ایم و واقعا بیم آن می‌رود که در آینده نزدیک بسیاری از مزارع کشاورزی و باغ‌هایمان نابود شود. اگر مرگ بر آمریکا گفته و می‌گوییم این «مرگ بر آمریکا» باید با «زنده باد ایران» (نه در شعار بلکه در زنده‌ماندن ایران) واقعیت عینی به خود گیرد، وگرنه مرگ بر آمریکا که نابودی سرزمینی‌مان به‌دست خودمان را به‌دنبال داشته باشد چه ارزشی دارد؟ ممکن است برخی سیاسیون از این حرف عصبانی و آزرده شوند. بگذار چنین باشد اما شاید به تصمیمات درست برسند.

انتهای پیام/۱۰۱