دلنوشته و قدردانی یک خبرنگار از کادر درمان

گروه اجتماعی سورپرس – معصومه نورزاد؛ با لحظه‌های پایانی سال نود و نه همراهم، همراهی توأم با قدردانی و خضوع در برابر پزشکان و پرستارانی که این روزها در سکوت و با آرامشی وصف ناشدنی، لحظه هایشان را نثار آسیب دیدگان می کنند تا نجات بخش آنانی باشند که امید و توانشان را در مقابل ویروسی ناشناخته از دست داده اند.

باید عاشق باشی تا دانسته درمانگر بیماری ناشناخته ای شوی که لحظه به لحظه خود نیز در معرض آن قرار داری و آنها عاشقند، پزشکان، پرستاران و کادر درمانی که با از خود گذشتگی غیر قابل وصفی در مقابل بیماری کووید ۱۹ ایستاده اند.

می دانم، نقاط تیره بسیاری وجود دارد که می تواند ناامید تان کند همچون نگرانی بی شائبه از آینده نامشخص واکسنی که معلوم نیست چه زمانی دریافت می شود تا به این تلخی ها پایان دهد، اما من امیدواری را بار دیگر از شما آموختم، در شرایط سخت بیماری و ممنوع الملاقات بودن ، پاسخی بالاتر از مهربانی و فداکاری از شما دریافت کرده ام و به وجودتان در این آب و خاک بالیده ام.

هر یک از شما که نامتان را به قلم می آورم، فرشتگان نجات من در لحظاتی تعیین کننده هستید، کسانی که امروز با غرور و افتخار می توانم در کنار نام مادرم که پرستاری تمام بود از آنها به عنوان خانواده ی کادر درمانم نام ببرم.

آقای دکتر مصطفی جلالی فخر بزرگوار، خانمِ دکتر فاطمه میکانیکی نازنین، بانوان بی نظیر کادر درمان بیمارستان فرهیختگان ، بانو بدران، بانو انواری، بانو علیزاده، بانو حقگو، بانو نصیری، بانو گنجی، برادران سخت کوش مهربان آقای آزاد، آقای طارمی، شما و تمامی عزیزانی که شاید نامشان را از یاد برده باشم خانواده کادر درمانِ من، معصومه‌ نورزاد هستید.

با احترام و خضوع فراوان، قدردان مهربانی و از خودگذشتگی شما نازنینان هستم و آرزو می کنم هزار وچهارصدی که از راه می رسد، سالی سرشار از سلامتی، عشق، آرامش و شادی برای شما عزیزانِ فداکار و مردم صبور ایران زمین باشد.

*خبرنگار و گوینده رادیو

انتهای پیام/ ۱۰۱