من خویشاوند نزدیک هر انسانی هستم که…

گروه فرهنگی سورپرس: آیدا شاملو در یادداشتی نوشت: به یاد فاخته افتادم. این پرنده تخمش را در آشیانه‌ی پرندگان دیگر و کنار تخم‌های آن‌ها می‌گذارد. جوجه‌فاخته که از تخم در‌آمد، قدری که جان گرفت، تخم‌های پرنده‌ی صاحب لانه را یکی‌یکی بیرون می‌اندازد. پرنده‌ی مادر که او را جوجه‌ی خود می‌پندارد برایش غذا می‌آورد و جوجه‌فاخته آن قدر می‌خورد تا آن که بزرگ‌تر از پرنده‌ی صاحب لانه می‌شود! ولی باز می‌ماند و می‌خورد و …‌

ما دوستان شاملو چه خوب می‌دانیم که او در تمام عمر تا چه حد از انحصارطلبی و اقتدارگرایی بیزاری می‌جست!

به رغم تلاش‌هایی که در بیست سال پس از غیاب احمد شاملو به کار بسته‌ام، هرگز موفق نشده‌ام که هیچ مداخله و نظارتی بر روال کار و مطالب منتشرشده در سایت رسمی احمد شاملو داشته باشم؛ تا آن جا که حتا سایت «خانه‌موزه‌ی بامداد» که حاصل همکاری ما و تلاش داوطلبانه‌ی دوازده جوان دوستدار و علاقمند به شاملو بود و در زیردامنه‌ی سایت رسمی بارگذاری شده بود، پس از مدتی کوتاه بی هیچ اطلاع و مشورت به بهانه‌ی به‌روزرسانی نشدن، به یک اشارت یکباره از روی سایت حذف شد و ثمره‌ی همت و تلاش جمعی به سادگی بر باد رفت. چه کنیم، مطالبه گری را به ما نیاموخته اند.
سایت رسمی احمد شاملو چنان که از نامش پیداست می‌بایست مختص نشر آثار احمد شاملو باشد، نه تریبون شخصی یا گروهی خاص.

چند سالی‌ست که حقوق و اختیارات مادی‌ام را به عنوان احدی از ورثه به موسسه‌ی الف. بامداد هبه کرده و حقوق و اختیارات معنوی‌ام را به عنوان‌ سرپرست آثار احمد شاملو نیز به این موسسه سپرده‌ام. از این رو موسسه در آینده، همچون اکنون، به صورت شورایی رسیدگی به اموری همچون نظارت بر چاپ و هر صورت انتشار آثار شاملو، اداره‌ی خانه‌موزه‌ی بامداد و برگزاری جایزه‌ی شعر احمد شاملو و… را عهده‌دار خواهد بود.

از سخنان ناروا و بی‌پایه‌ای که بداندیشانه در سایت شاملو به افراد محترمی همچون اعضای موسسه‌ی الف. بامداد، ناشرها و شاعرهای شرکت‌کننده در جایزه‌ی شعر و داورهای آن نسبت داده شده، سخت آزرده‌خاطرم.

جایزه‌ی شعر شاملو در آغاز راهی‌ست دشوار، این جایزه یک فرصت است و هم‌پای جوایز ادبی مستقل دیگر ـ‌فارغ از نامی که بر پیشانی دارندـ در ایجاد پویایی در فضای شعر، مسأله کردن شعر به مثابه آینه‌ی تمام‌نمای فرهنگ و ساختارهای ذهنی ِ

تاریخی‌اجتماعی و در برانگیختن توجه جامعه به اهمیت فراموش‌شده‌ی شعر امروز می‌کوشد. جایزه شاملو پس از شش دوره تلاش برای بقا، به واسطه‌ی نقدپذیری و ساختارمندی‌اش تداوم یافته است. اگرچه امروز شعله‌ی امیدی‌ست خرد، اما تواند بود که با حسن نیت و اشتیاق دست‌اندرکاران و حمایت موسسه‌ی الف. بامداد و جامعه‌ی شعری، در راستای اندیشه‌ی شاملو مبنی بر تلقی شعر به مثابه عنصری رهایی‌بخش و تأکید او بر عاملیت زبان، گسترش یابد، مرزها را درنوردد و سرانجام روزی مشعلی فروزان و روشنایی‌بخش شود.

«آن که می‌اندیشد
به ناچار دم فرو می‌بندد
اما آنگاه که زمانه
زخم‌خورده و معصوم
به شهادتش طلبد
به هزار زبان سخن خواهد گفت.»

آیدا شاملو (سرکیس‌یان)
خانه بامداد
۱۷ دی ۱۳۹۹

انتهای پیام/ ۱۰۱