عدم وجود زیرساختهای مناسب در سیستم حمل و نقل عمومی برای معلولین هندی

به گزارش سورپرس، از زمانی که خطوط آبی و قرمز به عنوان ناوگان اتوبوسرانی عمومی در هند ظهور پیدا کرد، مردم استفاده از این وسیله نقلیه عمومی را به عنوان راحت‌ترین روش برای تردد در داخل شهر دهلی انتخاب کرده‌اند. البته همه ساکنان پایتخت از خدمات این اتوبوس‌ها به طور برابر رضایت ندارند؛ به عنوان مثال افراد معلولی که از طریق ویلچر تردد می‌کنند، استفاده از مترو را بر اتوبوس ترجیح می‌دهند چرا که بدون وجود یک فرد سالم در کنار خود نمی‌توانند به راحتی از طریق اتوبوس‌های عمومی به مسافرت بپردازند. از سوی دیگر تاکسی‌ها نیز از امکانات لازم برای تسهیل سوار شدن افراد دارای معلولیت جسمی برخوردار نیست و همین امر، رفت و آمد این دسته از افراد را با مشکل مواجه کرده است.

بی‌توجهی رانندگان و خدمه اتوبوس‌های عمومی نسبت به افراد دارای معلولیت

بسیاری از افراد دارای معلولیت در هندوستان از بی‌توجهی رانندگان و خدمه اتوبوس‌های عمومی شاکی هستند. این افراد ادعا می‌کنند که ساعت‌ها زمان خود را در ایستگاه‌های اتوبوس می‌گذرانند و به ندرت موفق به استفاده از این وسایل حمل و نقل عمومی می‌شوند. مهم‌ترین دلیل ناکامی این افراد در سوار شدن به اتوبوس‌های عمومی، نبود این وسایل حمل و نقل به سمت مقصد آن‌ها نیست، بلکه بیشتر افراد می‌گویند که رانندگان اتوبوس‌های عمومی در دهلی با دیدن افراد معلول در ایستگاه‌ها بدون توقف به مسیر خود ادامه می‌دهند.

از سوی دیگر، به طور کلی حدود ۶ هزار اتوبوس عمومی در پایتخت هندوستان در حال فعالیت است که از این تعداد بیش از سه هزار و پانصد دستگاه را اتوبوس‌های سطح پایین تشکیل داده است. اتوبوس‌های سطح پایین نوعی اتوبوس است که ارتفاع کف و سقف آن از سایر اتوبوس‌ها کمتر است و در نتیجه بالا و پایین رفتن از آن‌ها برای افراد دارای معلولیت جسمی راحت‌تر است. اما با وجود تعداد فراوان این اتوبوس‌ها در دهلی، افراد معلول باز هم با مشکل در بالا و پایین رفتن از این وسایل حمل و نقل عمومی مواجه هستند.

عواملی نظیر نبود سطوح شیب‌دار کارآمد در ایستگاه‌های اتوبوس برای تسهیل تردد ویلچرهای افراد معلول، سنگفرش‌های نامتناسب، آگاه نبودن رانندگان از نیازهای افراد دارای صندلی‌های چرخ‌دار و البته بی‌توجهی آن‌ها از جمله مواردی است که می‌تواند تردد افراد دارای معلولیت را از طریق اتوبوس‌های عمومی با مشکل مواجه کند. در واقع اگرچه ممکن است اتوبوس‌های دهلی برای افراد دارای معلولیت مجهز باشد، اما کاستی زیرساخت‌های شهری نظیر پیاده‌راه‌ها و سنگفرش‌های متناسب، دسترسی این افراد به وسایل حمل و نقل را محدود می‌کند.

مشکل اساسی دیگری که افراد ویلچر نشین در دهلی هنگام استفاده از اتوبوس‌های عمومی با آن دست و پنجه نرم می‌کنند این است که رانندگان در فاصله نسبتاً دوری از جدول‌های کنار خیابان توقف می‌کنند و به همین دلیل، این دسته از افراد معلول باید با کمک سایر مسافران خود را با سرعت به اتوبوس برسانند.

افراد دارای معلولیت جسمی از خدمات سیستم حمل و نقل قطار شهری نسبت به اتوبوس‌های عمومی رضایت بیشتری دارند چرا که در متروها بالابرهایی دوستدار این افراد تعبیه شده است و در نتیجه آن‌ها می‌توانند بدون نیاز به کمک سایرین به راحتی خود را به محل سوار شدن به قطار برسانند. البته چالشی نیز که در مورد متروی دهلی بر سر راه افراد معلول جسمی وجود دارد اینکه دسترسی به همه مسیرها از طریق این وسایل برای آن‌ها میسر نیست و مجبورند بعضی از مسیرها را هر چند به سختی، اما با اتوبوس طی کنند.

اگرچه تاکسی عمومی نیز از محبوبیت زیادی در بین مردم دهلی برخوردار است، اما افراد دارای معلولیتی که مجبور به استفاده از صندلی‌های چرخ‌دار هستند، از تردد با تاکسی احساس رضایت ندارند. بسیاری از این افراد در مصاحبه با گزارشگران ادعا کرده‌اند که رانندگان تاکسی هیچ رغبتی به سوار کردن آن‌ها ندارند چون از فضای کافی برای جا دادن صندلی‌های چرخ‌دار این افراد برخوردار نیستند.