شرارت‌های صهیونیست‌ها پیش از مذاکرات احیای برجام

به گزارش سورپرس؛ سعید شهرابی فراهانی کارشناس مسائل بین‌الملل در یادداشتی نوشت: با نزدیک شدن به موعد برگزاری جلسات مربوط به احیای برجام، مانند مقاطع مشابه در گذشته، لفاظی‌ها و تهدیدات رژیم اشغالگر علیه برنامه صلح آمیز هسته‌ای ایران مجدداً اوج گرفته است.

رژیم صهیونیستی ثابت کرده است که در خصومت با جمهوری اسلامی ایران، دولت روحانی و رئیسی برایش تفاوتی ندارد و برای تضعیف یا نابودی دستاوردهای کاربردی هسته‌ای ایران از هیچ نقشه و اقدامی فروگذار نیست و از هر آنچه که توان اتمی کشور را دچار اختلال کند، مضایقه ندارد. به عبارت دیگر صهیونیست‌ها هر چه در چنته داشته‌اند رو کرده‌اند و اگر نتوانسته‌اند به کلیت سامانه هسته‌ای ایران آسیب جدی وارد کنند به آن معنا نیست که نخواسته‌اند.

سیاست خارجی از دو ابزار عمده بهره می‌گیرد: زور و مذاکره. معمولاً برای نیل به هدف این ابزارها را بعنوان مکمل همدیگر به کار می‌گیرند و از هیچکدام صرفنظر نمی‌شود. شرور منطقه نیز از این قاعده بی‌اطلاع نبوده لیکن به دلیل بحران بقا و معضل دائمی امنیت؛ کاری به جز چنگ و دندان نشان دادن از او ساخته نیست. بنابراین محتاج عناصری است که فقدان «ابزار مکمل» را برای او پر کنند.

به نظر می‌رسد چماق «اقدام خودسرانه صهیونیست‌ها» بالای سر مذاکرات آتی گرفته شده تا امتیازگیری حداکثری از ایران توسط «بازیگر نقش مکمل» رقم بخورد. ظاهراً بین دشمنان منطقه‌ای و فرامنطقه ای ایران اسلامی تقسیم کار خوبی انجام گرفته است تا بازی را از مرحله «برجامِ لازم ولی ناکافی» به مرحله بعدی بکشانند. در کنار این موضوع، جریان نفوذ با دمیدن در شیپور بحران زدگی کشور، ارعاب مردم و القای مضمون «برجام تنها راه نجات»؛ بستر لازم را برای فشار خردکننده بر دولت سیزدهم و حاکمیت ج.ا.ا فراهم می‌کند.

نگارنده از قضاوت در مورد چند و چون و کمّ و کیف مذاکرات پیش رو و نتایج آن صرف نظر می‌کند، اما بیان این نکته و هشدار را الزامی می‌داند که مطابق سیاست گذاری انجام یافته، برجام صرفاً در مورد مسائل برنامه هسته‌ای است و نه بیشتر. شاید عناصر وابسته به شبکه نفوذ می‌پندارند که با حقّه‌ی «نعل وارونه» و رد گم کردن؛ قادرند به نیابت از بازیگر نقش مکمل؛ دستور کارهای جدیدی را برای مذاکرات در افکار عمومی داخلی جا انداخته و با تاکتیک‌های دوقطبی سازی و شرطی سازی؛ کم کم به تثبیت نگرش مزبور و الزام مسئولین ارشد برای تغییر جهت گیری اصولی سیاست گذاری های کلان نظام بپردازند.

در مقابل، دستگاه‌های مسئول و ذی مدخل در فرایند مبارزه با نفوذ جریانی برای مشخص نمودن آثار این خوش خیالی و توهم؛ عجله ای ندارند: زمانی که میوه برسد، با کوچکترین اشاره‌ای خودش خواهد افتاد!

انتهای پیام/ ۲۸۰