سناریوهای آینده سیاسی لبنان با شوک نخست‌وزیر

به گزارش گروه بین الملل سورپرس، سال ۲۰۰۴ بود که رفیق حریری استعفای دولتش را در دوره امیل لحود، رئیس‌جمهور اسبق لبنان اعلام کرد و لبنانی‌ها به‌تدریج وارد فضایی شدند که دوران حیات سیاسی فرزندش، سعد حریری را درحالی‌که تنها ۱۸ سال داشت، درک کنند. او برای انتخابات پارلمانی نامزد شد و پله‌های ترقی سیاسی را نه با اتکا به دانش و تلاش خود، بلکه با کارت سیاسی پدرش و حمایت‌های لابی سعودی پیمود.

پس از آنکه عربستان با توجه به فضای دگرگون شده لبنان و تغییر توازن قوا به سود مقاومت سعد را رها کرد، به این نتیجه رسید بی‌میلی خود را برای شرکت در انتخابات پارلمانی آتی در ماه می و معرفی نامزدی به نمایندگی ازجانب خود اعلام کند و به زندگی سیاسی خود خاتمه دهد.

ارتباط تاریخی خاندان حریری با ریاض بر کسی پوشیده نیست و با توجه به وقایع چند سال اخیر و شنیده‌ها از برخی منابع لبنانی، تصمیم سعد حریری در نتیجه بی‌میلی آل سعود به تداوم حمایت‌ها از وی گرفته شده است. گزارش رسانه‌های لبنانی نشان می‌دهد به‌دنبال تهدیدهای مستقیم محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان از حریری، امنیت شخصی وی با چالش جدی مواجه شده و ممکن بود بار دیگر سناریوی ۲۰۱۷، که در ریاض مجبورش کردند استعفای خود را اعلام کند، تکرار شود.

احتمالات مطرح پس از پایان حیات سیاسی حریری

بی‌تردید پایان یافتن حیات سیاسی حریری در آستانه انتخابات لبنان به‌ویژه در جامعه اهل‌سنت خلأ ایجاد می‌کند و می‌توان چندین سناریوی احتمالی را برای روزهای آینده پیش‌بینی کرد که هریک پیامدهای خاص خود را دارد:

نخست، اینکه حریری پس از ترور پدرش در سال ۲۰۰۵، خود را رهبر جریان‌های سیاسی اهل‌سنت می‌دانست و طبعاً غیبت او رخنه بزرگی در اهل‌سنت لبنان ایجاد می‌کند و می‌تواند به چنددستگی آن‌ها بینجامد. در چنین فضایی مردم هر منطقه‌ای از دایره بیعت با خاندان حریری خارج می‌شوند و انتظار می‌رود صداهای پراکنده از اهل‌سنت لبنان شنیده و کرسی‌های آن‌ها به نفع سایر لیست‌های جریان‌های سیاسی پر شود.

ممکن بود با ادامه نخست‌وزیری سعد حریری بار دیگر سناریوی ۲۰۱۷ در ریاض و استعفای اجباری اش تکرار شود

دوم، اینکه با حمایت آشکار عربستان از سمیر جعجع، رئیس حزب نیروهای لبنانی به‌ویژه در تأمین بودجه انتخاباتی، به نظر می‌آید تعهد سیاسی حریری این است که جعجع را به‌عنوان نامزدی با پوشش سعودی برای نمایندگی جامعه اهل‌سنت لبنان برجسته کند. جعجع طبق آنچه محافل لبنانی گزارش کرده‌اند، سخنرانی‌های خود را مدتی است در میان مردم و محافل سنی آغاز کرده و به انجام فعالیت‌های انتخاباتی در طرابلس مبادرت ورزیده است.

سوم، اینکه مواضع سایر جریان‌ها و احزاب سیاسی لبنان ممکن است با تصمیم حریری هم‌خوانی داشته باشد و آن‌ها نیز به نوبه خود تصمیم بگیرند از ورود به رقابت‌های انتخاباتی خودداری کنند که انتخابات پارلمانی را با چالش و خطر از دست دادن مشروعیت مواجه می‌کند. با ایجاد چنددستگی در میان اهل‌سنت، ممکن است آشوب و خلأ امنیتی در خیابان‌های لبنان شکل بگیرد و برگزاری انتخابات در موعد مقرر را با تهدید مواجه کند.

چهارم، اینکه تصمیم حریری ممکن است نوعی «مانور سیاسی» برای بسیج انتخاباتی باشد، مشابه مانور مقتدا صدر، رهبر جریان صدر عراق که اعلام کرده بود در انتخابات شرکت نمی‌کند، ولی پس از جلب حداکثری افکار عمومی به خود و با اعلام اصلاحات صحنه انتخابات پارلمانی عراق را به نفع خود تغییر داد و بیشترین تعداد کرسی‌های مجلس و بیشترین مشارکت رأی‌دهندگان را به دست آورد.

انتهای پیام/۱۱۱