حمله به حقوق کودکان با دابسمش سازی

به گزارش خبرنگار سورپرس؛ علی قهرمانی؛ در چند روز گذشته، پس از انتشار بخشی از یک موزیک‌ویدئو که محتوای نامناسبی دارد، فضای‌مجازی و رسانه‌ای کشور پر شد از واکنش‌ها به ایجاد و انتشار این کلیپ و مباحث بی‌پایان در مضرات این اتفاق و تاثیرات سوء قرارگرفتن کودکان و نوجوانان در معرض این گونه محتواها که قبلا در همین صفحه درباره اش مطلب نوشته ایم . فارغ از این که اهداف پشت تولید و انتشار این قطعه چیست و  محتوای آن چه آسیب هایی برای ذهن کودکان دارد، نگاه ما امروز به اجابت دعوتی است که برخی از خانواده‌ها برای ساخت دابسمش روی این کار انجام دادند و در آن از حضور فرزندان‌شان هم استفاده کردند.

کودکان توانایی پیش‌بینی آسیب‌ها را ندارند
در هیچ دوره‌ای از تاریخ بشر، انسان به اندازه زمان حاضر ارزشمند شمرده نمی‌شده است.بر اساس این دیدگاه ها در واقع انسان و خواسته‌های او ،میزان هر خوبی و شری در نظر گرفته می‌شو د. این بدین معناست که سرشت آدمی و علایق طبیعت انسانی میزان همه چیز است. در این دنیا که همه ما از راه های مختلف از مواهب آزادی‌های داده شده به بشر لذت می‌بریم، دیدن اتفاقات و تولید هجویات و انتشار و دیده شدن محتواهای بدون ارزش چندان غریب و دور از انتظار نیست. اما آن چه ترسناک است، آسیبی است که ما خواسته یا ناخواسته به فرزندان‌مان وارد می‌کنیم. فرزندان در چنبره قدرت والدین هستند. آن‌ها قادر نیستند به تنهایی تصمیم بگیرند، معیارهای درست و غلط را تشخیص دهند و آسیب‌ها را پیش‌بینی کنند.

آیا این والدین مسئولیت‌پذیر هستند؟
در چند روز گذشته، بعضی از افراد برای بخشی از موزیک ویدئوی ساسی‌مانکن که پر حاشیه هم بود دابسمش ساخته اند. این که بزرگ سالان چه تصمیمی برای خود می‌گیرند، موضوعی است که مسئولیتش با خودشان است اما زمانی که از کودکان برای شرکت در بازتولید یک محتوای سخیف استفاده می‌شود، زنگ خطری به صدا در می‌آید که آیا ما والدین مسئولیت‌پذیری هستیم؟ آیا این اجازه را داریم که برای دیده شدن از کودکان خردسال‌مان استفاده کنیم؟ آیا رفتارهای امروز ما تاثیری بر فرزندان‌مان نخواهد گذاشت؟

کودکان توانایی « نه» گفتن ندارند
شاید بسیاری از والدین به چشم یک تفریح به ساختن این دابسمش نگاه کرده‌اند که با آن می‌توانند توانایی‌های فرزند عزیزشان را هم به رخ بکشند و از طریق صفحه پربازدید یک خواننده دیده شوند. اما آیا کودکان ما همواره کودک باقی می‌مانند و هیچ‌گاه بزرگ نمی‌شوند؟ آیا ما به عنوان والدین اجازه داریم فرزندان‌مان را در معرض هر راهی برای دیده شدن قرار دهیم؟ کودکان به دلیل ناتوانی و نداشتن قدرت، تحت سلطه‌   والدین‌شان هستند. آن‌ها قادر نیستند از خود در مقابل آسیب‌های اجتماعی و عاطفی محافظت کنند. آن‌ها نمی توانند در مقابل خواست والدین‌شان مبنی بر تکرار چند کلمه که هیچ ادراکی از معنایش ندارند، مقاومت کنند. کودکان نمی‌دانند چه کسانی هستند و احساسات شان از کجا می‌آید. آن‌ها جایگاه پدر و مادر را در تدبیر زندگی درک نمی‌کنند و دلیل رفتارهایشان را نمی‌دانند. در نتیجه، آن چه را که بزرگ سالان   می‌گویند ، به‌عنوان حقایقی مطلق می‌پذیرند. آن‌ها محکوم اند با نگرش‌ها، بلندپروازی‌ها، ترس‌ها و خواسته های والدین شان   تطابق پیدا کنند. این بدان معناست که تک تک کارها و تصمیمات ما به عنوان بزرگ سال در زندگی آن‌ها تاثیرگذار است. حالا سوال این جاست که می‌خواهیم چگونه والدینی باشیم؟

انتهای پیام/ ۲۸۰