تاریخچه ای از اولین «مدرسه تلویزیونی ایران»

به گزارش سورپرس، در سال ۱۳۰۸ وزارت فرهنگ، اداره کل هنرهای زیبا را تأسیس کرد. این اداره علاوه بر نظارت بر کلیه فعالیت‌های هنری، مسئولیت استفاده از وسایل سمعی و بصری مدارس را نیز عهده‌دار بود. ایجاد آزمایشگاه‌های سمعی و بصری، دانش‌سرای مقدماتی و دانش‌سرای عالی نیز جزء فعالیت‌های این اداره بود.

در سال ۱۳۴۱ اداره‌ای به نام اداره آموزش فعالیت‌های سمعی و بصری در وزارت فرهنگ تشکیل گردید که بعداً با نام دفتر آموزش سمعی و بصری فعالیت‌های خود را ادامه داد. توجه به فیلم به عنوان یک رسانه آموزشی در سطح جهانی سبب گردید این اداره اقدام به تشکیل جشنواره‌های بین‌المللی فیلم‌های آموزشی کند.

تلویزیون آموزشی در سال ۱۳۴۴ زیر نظر وزارت آموزش و پرورش و به همت دکتر علاالدین دولتشاهی تأسیس شد و کار خود را بعد از دو سال، با پخش برنامه‌های درسی در زمینه فیزیک، شیمی، جبر، علوم طبیعی، زبان و دستور فارسی شروع کرد. هدف از پخش این برنامه‌ها جبران کمبود معلم‌های متخصص و جبران کمبود آزمایشگاه‌ها بود.

در سال ۱۳۵۲ تهیه برنامه‌های آموزشی به سازمان رادیو و تلویزیون ملی ایران تحت عنوان تلویزیون آموزشی و به مدیریت آقای دکتر فرهاد صبا واگذار شد و برنامه‌های آموزشی با پخش دروس راهنمایی در سال ۱۳۵۳ مجدداً شروع به فعالیت کرد و همزمان حدود سه هزار دستگاه تلویزیون بین مدارس شهرهای بزرگ کشور توزیع شد.

در سال ۱۳۵۸ و بعد از انقلاب اسلامی ایران آقای دکتر علاالدین دولتشاهی از این سازمان پاکسازی شد. پس از انقلاب و با شروع جنگ، امکانات و وسایل ارتباطی هم به شیوه امروز گسترده و در دسترس نبود. تنها ۲ شبکه تلویزیونی داشتیم و رادیو که بیشتر وظیفه اعلام شرایط جنگ را بر عهده داشت. در چنین شرایطی بود که تلویزیون تصمیم گرفت مدرسه مجازی را تجربه کند.

در پی این تصمیم شبکه دو سیما مسئول این امر شد و برای مدتی برنامه های آموزشی ویژه محصلان در تلویزیون راه اندازی شد. حالا بیش از ۳۵ سال از آن زمان می گذرد و دوباره و با شیوع بیماری کرونا که منجر به تعطیلی مدارس شده، باز هم تلویزیون پای کار آمده تا این بار با امکانات بیشتر به بچه های امروز آموزش دهد و شبکه هفت سیما این ماموریت را بر عهده گرفته است.

انتهای پیام/۱۱۱