«ناوالنی» برگشت تا اثرگذار بماند

گروه بین الملل سورپرس– محمدرضا تهمک؛ گرامشی جامعه شناس روشنفکر، روزنامه نگار و رهبر حزب کمونیست ایتالیا ذهنش سخت مشغول تأمل درباره نقش روشنفکران در تحول تاریخی بود.

او سخت ترین دوران زیستش را در زندان‌های ایتالیا با بیماری کشنده گذراند، تا حدی که رومن رولان «شهادت گرامشی در زندان‌های موسولینی» را درباره اش نوشت. گرامشی مبارز هرگز نپذیرفت که حتی تقاضای بخشودگی کند تا چه رسد به این که بخواهد کشورش را ترک کند و برای زندگی راحت تر به پیش همسر روس و فرزندانش در مسکو برود. او حتی تقاضای بخشودگی را به منزله خودکشی دانسته بود.

گرامشی در یکی از نامه هایش می نویسد: «این اصل شکل گرفته است که کاپیتان یک کشتی در حال غرق شدن باید آخرین نفری باشد که کشتی را ترک می کند. یعنی زمانی که تمامی سرنشینان نجات پیدا کرده باشند … یا با سایر سرنشینان می‌میرد و بدین ترتیب وجود چیزی را تضمین می‌کند که بدون آن زندگی جمعی غیرممکن است. یعنی اینکه هیچ کس قبول نمی‌کند که مسئولیت شخصی اش را به دیگری واگذار نماید»*.

ناوالنی رهبر اپوزیسیون و مبارز روس، فارغ از داوری درباره ایده هایش، بازگشتش تحسین برانگیز بود؛ مبارزی واقعی. وال استریت ژورنال او را ترسناک ترین مرد برای پوتین نامید.

ناوالنی نهراسید که رقیبش یکی از مخوف‌ترین سیستم های امنیتی و قدرترین دولت‌های دنیا را در اختیار دارد و به سابقه اش در ک. گ. ب. می نازد.

مبارز سیاسی ای که اخراج یا تبعید نشده و خود سرزمینش را ترک می‌کند، چه بخواهد چه نخواهد از زمین رقابت خارج شده و شکست خورده است، و دیگر اثرگذاری چندانی نخواهد داشت.

* آنتونیو گرامشی، نامه های زندان، ترجمه مریم علوی نیا، نشر آگاه.

انتهای پیام/ ۱۰۱