دلایل روانی کم‌ تحرکی

به گزارش سورپرس؛ با این‌ که همه ما از معایب کم ‌تحرکی آگاه هستیم، حاضر به ورزش کردن و فعالیت‌های خارج از چهارچوب روزمره خود نیستیم. جالب است بدانید جنبه‌های روانی وجود دارد که درباره این موضوع نقش ایفا می‌کند. در این بین، رئیس فدراسیون ورزش های همگانی با اشاره به این که میانگین شیوع کم تحرکی در کشور به ۵۶ درصد رسیده ، گفته است: «کم‌ تحرکی عامل ۸۲ درصد از مرگ و میرها در ایران است»(منبع خبر: ایسنا). در این مطلب در تلاشیم تا به این ماجرا از جنبه روان‌شناختی بپردازیم. البته که بخشی از افراد فعالیت ورزشی دارند اما فعالیت آن‌ها هم به دو گروه تقسیم می‌شود. افرادی برای سلامت جسم و روان ورزش می‌کنند و عده‌ای برای زیبایی اندام که تفکیک این دو روش هم قابل گفت‌وگو و تامل است اما علت‌های روانی تحرک نداشتن عبارت اند از:

۱- عادت‌ها و تکرارها

خیلی وقت‌ها ما به شرایطی که داریم عادت می‌کنیم و تلاشی برای بیرون آمدن از شرایط نمی کنیم چون   تکرار همان روال زندگی را خیلی امن تر احساس می‌کنیم. در چنین مواقعی که خیلی وقت‌ها در حال تکرارش هستیم اما به آن آگاهی نداریم، تغییر ترسناک خواهد بود. فرد ترجیح می‌دهد زوال آسیب‌زای زندگی‌اش را تکرار کند اما تغییر نکند چون تغییر اتفاقات جدیدی را رقم می‌زند که برای ما ایجاد ترس می‌کند.
۲- ما فکر می‌کنیم همیشه وقت داریم

از آن جایی که انسان تمایل به نامیرایی دارد، هیچ‌وقت به مرگ خود فکر نمی‌کند و ناخودآگاه در تلاش است این پدیده را نادیده بگیرد برای همین همیشه فکر می‌کنیم برای شروع ورزش وقت هست.

۳- ناآگاهی

خیلی وقت‌ها ناآگاهی باعث ساختار اشتباه زندگی خواهد شد مثلا ما به طور کامل از مزایای ورزش کردن بر جسم و روان آگاه نیستیم. نمی‌دانیم که با تحرک سالم میزان زیادی دوپامین در بدن ساخته می‌شود که دقیقا در بیماری افسردگی نبود دوپامین ما را گرفتار خلق و خوی پایین می‌کند.
پس با توجه به کم تحرک شدن افراد جامعه به احتمال زیاد  افسردگی هم افزایش   خواهد داشت که این نشان دهنده آسیب بزرگی به جامعه است. با فعالیت بیشتر و دوپامین بیشتر می‌توان شادابی را حس کرد و فرد شاداب خلاقیت بیشتری دارد و احتمالا در برابر مشکلات تصمیم گیری بهتری هم دارد.

۴- نا امیدی

خیلی وقت‌ها آن‌قدر خودمان را در مقابل شرایط کم توان احساس می‌کنیم که حاضر نیستیم تحرکی را شروع کنیم و ترجیح می‌دهیم اوضاع با همان روال قبل طی شود. مثلا وقتی خودمان را در مقابل پدیده مرگ ناتوان احساس می‌کنیم و معتقدیم بالاخره اتفاق خواهد افتاد پس می‌گوییم تلاش نکنم، فعالیت نکنم و … . این ناامیدی به ما اجازه فعالیت نمی‌دهد اما آیا از خودمان پرسیده‌ایم مرگ اتقاق خواهد افتاد، اما چه موقع و چطور؟

۵- هدف ‌گذاری اشتباه

خیلی وقت‌ها تا لحظه آخر برای داشتن پول و اعتبار بیشتر تلاش می کنیم  تا بتوانیم مشکلات‌مان را در آینده حل کنیم. شاید این گونه از هدف‌گذاری نشان‌دهنده نابلدی و نداشتن الگوی مناسب در زندگی است. شاید فراموش کردیم که عقل سالم در بدن سالم است.

انتهای پیام/ ۲۸۰