تفاوت دریافتی شما با اساتید چند ده میلیون است؟

گروه آموزش سورپرس: دکتر محمد رضا ابراهیمی استادیار دانشگاه آزاد اسلامی در یاداداشتی در خصوص تبعیض و وضعیت نامناسب کارکنان و اساتید دانشگاه آزاد  نوشت:

لطفا” شما هم وضعیت خود را در سامانه مشخص کنید:

الف هستید یا ب؟

آیا هنوز از چند محل حقوق می گیرید؟

تفاوت دریافتی شما با اساتید چند ده میلیون است؟

هدف شما از صدور بخشنامه تخیلی و غیر قابل اجرای الفبا چیست؟

آیا می دانید که چه اقدام خطرناکی را کلید زده اید؟

هدف از این بحران افزایی عمدی در دانشگاه چیست؟

با خشونت ورزی و جنگ چه چیزهایی را بدست می آورید؟

می دانید که با این شمشیر کشیدن بر روی اساتید در اصل تیشه به ریشه آبرو و اعتبار خود زده اید؟

می دانید که شما در فردای این مقام باید در همین جامعه و در کنار اساتید در همین کشور بمانید و هر روز با آنها روبرو خواهید شد؟

آیا آمادگی دارید که تاوان رنجی که اکنون و در این شرایط سخت اقتصادی تلخ بر آنها وارد می کنید را در آینده نزدیک بپردازید؟

خودتان خانواده دارید. اهل و عیال شما از حقوق شما ارتزاق می کنند. یقینا” فرزندان شما اگر بدانند که حقوق شما آلوده به خون و درد و جنایت در حق ده‌ها هزار استاد فرهیخته است، آیا شما را اسباب شرم و فضاحت و بدبختی خود نمی پندارند؟

آیا به آخرت اعتقاد دارید؟ اگر هم ندارید، به کائنات چطور؟ به اقتضای تخصصم با انسان‌های بیشماری سر و کار داشته‌ام. اگر قائل به جهان دیگر باشید می دانید که مثقالی از کردارتان پنهان نخواهد ماند و اگر به کائنات بیندیشید می دانید که در همین دنیا کفاره سختی خواهید داد.

تجربه ام این یقین را به من داده است. اینهمه ظلم و ستم راه فراری برایتان نمی گذارد. در هر صورت بازنده‌اید. به خودتان بیایید و به سرعت و فوریت حلالیت بطلبید. گردون به شما رحم نخواهد کرد. اگر جبران کنید قول می دهم این انسانهای شریف شما را خواهند بخشید.

طهرانچی گرامی! و بقیه مخاطبان، به والله که صاحب قدرت پشت پرده ، ذره ای به شما اهمیت نمی دهند. ابزاری هستید در چنگ آنها. تا وقتی سر خم کنی و بردگیشان را بکنی برای‌شان معتبری. نان بردگی بر سفره ات نبر. خوردن ندارد. بنگر به آنهایی که قدرتر از تو بودند. سرنوشتشان را مایه عبرت کن. ما دوستان تو هستیم. مگر چقدر از عمرت باقی است. بیا از سر دوستی با ما بگذران. ما دعایت خواهیم کرد.

طهرانچی عزیز!

سالهای آینده و در دوران کهولتت اگر بودم به سراغت خواهم آمد. آنگاه که بر بستر بیماری افتاده ای و محتاج لگن و پرستار و دارو هستی. دستی بر پیشانی ات خواهم کشید. لبخندی تلخ خواهم زد. می گویم من از تو می گذرم. در حق من بدی بسیار کردی، برایم پرونده ساختی، پیزوریهایی را مامور کردی باز جویی ام کنند، حکم ننگینت را نشانت خواهم داد. اما اینها مهم نیست.

مهم زندگی‌هایی است که تباه کردی. اساتید را گرسنه نگه داشتی. مردان شریفی را محتاج و ذلیل ساختی. بانوان هیات علمی را به رنج انداختی. خانواده های آنها را ذلیل بقال و قصاب کردی و عرق شرم بر پیشانی آنها نشاندی. شخصا” تو را می بخشم، اما بقیه حق الناس است. از سوی آنها حقی ندارم…
همین!

دکتر محمد رضا ابراهیمی
استادیار دانشگاه آزاد اسلامی
۱۵ اسفند۱۳۹۹

انتهای پیام/ ۱۰۱