بچه‌ات را مجبور به پرخاشگری نکن!

به گزارش سورپرس؛ در موارد حادتر دیده شده، کودک زمانی که نتیجه نمی گیرد به صدمه زدن به خودش روی می آورد. اگر شما هم مادر چنین کودکی هستید، مطالب امروز به شما کمک می کند که در ابتدا معضل را ریشه یابی کنید و سپس با مهارت های فردی آن را کمرنگ و در نهایت خاموش کنید.

بیش از حد کمال گرا هستید
گاهی با مادرانی روبه رو می شویم که حق هیچ گونه اشتباه و خطایی را به فرزندان خود نمی دهند. مرتب مطالب را به فرزندان شان گوشزد و خواسته های غیر معقول خود را تکرار می کنند: این را این جا بگذار، مگر نگفتم جای این، این جا نیست، قبلا تذکر داده بودم نباید از این کارها بکنی و … . در واقع این مادران همه چیز را تمام و کمال بی عیب و نقص می خواهند و بر فرزندشان فشار زیادی وارد می کنند. جدای از این که این رفتار آثار مخربی مانند لجبازی، کمبود اعتماد به نفس و … روی کودک دارد، می تواند به رفتارهای پرخاشگرانه منجر شود.
پرخاشگری را آموزش داده اید
اگر در مقابل کودک با همسرتان، خانواده تان، دیگر فرزندان و حتی خود کودک تان پرخاشگری کرده اید، دیر یا زود منتظر بازتاب رفتارهایتان باشید چراکه او تمام این لحظات را فیلم برداری کرده است.

پرخاشگری را تقویت کرده اید
موقعیتی را در نظر بگیرید که کودک خواسته ای دارد. او برای رسیدن به خواسته اش هر کاری می کند. جیغ می کشد یا اسباب بازی هایش را پرتاب می کند. شما نگران می شوید و به خواسته کودک رسیدگی می کنید. زیرا می ترسید: ۱- با ادامه موضوع این رفتار در او نهادینه شود. ۲- می خواهید خودتان را راحت کنید. ۳- می ترسید آبرویتان جلوی دیگران برود. حال این که با رسیدگی به خواسته کودک و عملی کردن آن در واقع این پیام را به کودک داده اید که: «رفتارت را دیدم، آن را پسندیدم و رسیدگی به خواسته تو در واقع پاداش پرخاشگری توست»! حالا به چرخه ابتدایی مطلب، زنجیره زیر را هم اضافه کنید.

کودک را مجبور به پرخاشگری کرده اید
در این مورد شما خواسته یا ناخواسته پرخاشگری را در کودک ایجاد کرده اید و با تکرار رفتارهای پرخاشگرانه کودک عصبی می شوید در حالی که نمی دانید منشأ آن ها خودتان هستید. به چند موردی که در ادامه مطرح می شود، دقت کنید چراکه شاید برایتان آشنا باشد.

* زیاد به کار خاصی مشغول هستید: تصور کنید مادری در حال غذا دادن به کودکش یا گردش بردن او یا حتی بازی کردن با کودک هر از گاهی نگاهی به صفحه تلفن همراه اش هم می اندازد و گاهی این نگاه کوتاه تبدیل به یک زمان طولانی می شود. کودک چگونه این رفتار را در خود توجیه می کند؟ آیا اولویت اول مادرم (یا مراقب یا پرستار) من هستم یا تلفن همراه او؟ کودک عصبانیت خود را از وضعیت این گونه نشان می دهد: ظرف غذا را می ریزد، در هنگام گردش خواسته غیر معقولی مطرح می کند و با پرخاشگری سعی در برآورده شدن خواسته اش دارد، اسباب بازی هایش را پرتاب می کند. شما چه می کنید؟ آیا تلفن همراه تان را کنار می گذارید و تمام توجه خود را معطوف به کودک می کنید؟ خیر، چرخه بالا را ادامه می دهید. توجه داشته باشید که این ابزار ممکن است کارتان، تلویزیون یا هر چیز دیگری باشد.

* نسبت به کودک تان خشم دارید: خشم خودآگاه یا ناخودآگاه نسبت به کودکان به وفور دیده می شود. گاهی حتی خود مادر از وجود چنین خشمی بی اطلاع است و باید توسط یک درمانگر حرفه ای این خشم واکاوی و درمان شود زیرا بسیار آسیب زاست. اما چه مادرانی با چه

شرایطی ممکن است نسبت به کودک خود خشم نشان دهند یا رفتارهایی با ریشه خشم داشته باشند؟
الف) مادرانی که ناخواسته باردار شده اند و علی رغم میل باطنی کودک خود را نگه داشته و هنوز با موجودیت کودک خود کنار نیامده اند.
ب) مادرانی که دوران بارداری سخت و بسیار ویژه ای را گذراندند. به این معنی که مادر در سال های اولیه کودکی فرزند خود به دلیل این که زمان زیادی را صرف کودک خود می کند و محبت در این دوران به صورت یک طرفه است و بازخورد آن چنانی نمی تواند از کودکش دریافت کند، به مرور نسبت به کودک سرد شده و رفتارهای تند و عصبی ناشی از این احساس منفی حاصل می شود.
ج) مادرانی که زایمان سختی داشته اند. ممکن است اتفاقاتی خاص و ویژه در هنگام زایمان برای مادر افتاده باشد که تجربه منحصر به فردی از زایمان را برای مادر به ارمغان گذاشته است. بنابراین مادر نمی تواند فشار و درد اتفاق افتاده را فراموش کند و کودک را مقصر دردهایش می داند.
د) مادری که با آمدن فرزند کنار گذاشته می شود. مادرانی که بعد از تولد فرزند از رفتارهای همسرانشان گلایه می کنند، مستعد بروز این خشم هستند.
هـ) مادرانی که به دلیل مادر شدن (بارداری، زایمان و بچه دار شدن) فرصتی را از دست داده اند ممکن است یک خشم درونی نسبت به آن کودک داشته باشند.
با وجود این پنج مورد که به آن اشاره شد، اگر رفتارهای خودتان را ناشی از خشم نهفته به فرزندتان می دانید در اسرع وقت با یک روان شناس بالینی مشورت کنید زیرا این احساس در طولانی مدت اثر سوء بر شما و فرزندتان خواهد داشت.

انتهای پیام/ ۲۸۰