از بیانیه زنان سینمای ایران در محکومیت آزار جنسی در سینما گرفته تا تعدی افرادی به زنان در مقابل استادیوم فوتبال مشهد؛ چند نکته باید مد نظر قرار گیرد:
یکم: فریاد جمعی برای نه گفتن و محکوم کردن خصلت نرینه در مواجه با جنس ماده و ضرورت تغییر این خصلت به نگاه انسانی در تعاملات و مشارکت، نه تنها در سینما بلکه در تمامی عرصه ها است.
دوم: وقتی در تمامی سطوح تصمیم گیری، جامعه مردانه همه چیز را در اختیار خود دارد، ناخود آگاه بر این تصور است،که برای تقسیم ذره ی از این هژمونی با زنان به هر امری مجاز است.
همان تفکر جامعه پدر سالار که زنان برای بدیهی ترین حقوق خود همچون آموزش سالها مبارزه کردند تا مردان این حق را برای آنان لحاظ کنند . تفکری که در غالب موارد از نگاه نرینگی به ماده تعریف می یابد و فاقد هر گونه نگاه انسانی به زن است.
در واقع در این نوع نگاه ٬ جنسیت پیش از ماهیت انسانی تقدم دارد و در هر تصمیم گیری تمرکز بر روی جنسیت است .هر نوع توانمندی ٬ مهارت و دانش در الویت بعدی قرار میگیرد .لذا فرض اول این می شود که جنس ماده برای کسب حقوق خود باید اول مطالبات جنس نر را بر طرف کند. و در هر امری خواسته آنان را اجرا کند تا امکان ترقی پیدا کند. این مطالبه جنس نر در عرصه های مختلف متفاوت است و کلا جنس ماده موظف به تبعیت است تا فرصت برای دیده شدن پیدا کند.
سوم : ضرورت جایگاه برابر زنان و مردان در سطوح تصمیم گیری و تصمیم سازی در تمامی حوزه ها به منظور جلوگیری از تجمیع قدرت یک جنس که زمینه ساز بسیاری از تبعیضات٬ بی عدالتی ها و بعضإ انحرافات نسبت به جنس دیگر در تمامی حوزه هاست.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۰