کشف قمر فراخورشیدی ۹ برابر ماه زمین

تا به امروز وجود بیش از ۴ هزار سیاره فراخورشیدی یا سیاره خارج از منظومه شمسی تادید شده که به ما در مورد نحوه تشکیل سیارات و منظومه‌ها کمک می‌کند و حتی به ما در یافتن جهان‌های قابل سکونت کمک خواهد کرد، اما چیزی که تشخیص آن بسیار دشوار است، قمر فراخورشیدی یا ماه فراخورشیدی است.

اخترشناسان فکر می‌کنند که به احتمال زیاد قمر‌ها در خارج از منظومه شمسی ما وجود دارند، اما از آنجایی که آن‌ها معمولاً بسیار کوچک هستند، شناسایی آن‌ها بسیار دشوار است. با این حال، دانشمندان دانشگاه کلمبیا بر این باورند که ممکن است شواهدی از یک ماه فراخورشیدی پیدا کرده باشند.

این ماه فراخورشیدی بالقوه که بسیار بزرگ و به دور سیاره‌ای به اندازه مشتری به نام کپلر ۱۷۰۸ b می‌چرخد، در فاصله ۵۵۰۰ سال نوری از ما قرار دارد. این دومین ماه یا قمر فراخورشیدی است که از جانب همین تیم از دانشگاه کلمبیا به سرپرستی “دیوید کیپینگ” کشف شد. کیپینگ در بیانیه‌ای گفت: “اخترشناسان تاکنون بیش از ۱۰۰۰۰ نامزد سیاره فراخورشیدی یافته‌اند، اما ماه‌های فراخورشیدی بسیار چالش برانگیزتر بوده چراکه هنوز ناشناس و مرموز هستند.

کیپینگ و تیمش داده‌های آرشیوی تلسکوپ کپلر ناسا و سردترین سیارات غول پیکر گازی را بررسی کردند. آن‌ها تصمیم گرفتند بر روی این سیارات فراخورشیدی تمرکز کنند چرا که سیارات مشابه در منظومه شمسی ما همچون مشتری و زحل، هر دو قمر‌های زیادی دارند که به دور آن‌ها می‌چرخند. آن‌ها قبل از یافتن سیگنال یکی از ماه‌های فراخورشیدی، داده‌های ۷۰ سیاره را جستجو کردند.

“قمر فراخورشیدی یا قمر غیرخورشیدی” یک قمر طبیعی که بر گرد یک سیاره فراخورشیدی در بیرون از منظومه خورشیدی یا ستاره‌های دیگر قرار دارد. از مطالعه تجربی ماه‌های طبیعی در منظومه خورشیدی می‌توان نتیجه گرفت که احتمالاً آن‌ها عناصر متداولی در سامانه‌های سیاره‌ای هستند. بیشتر سیاره‌هایی که شناسایی شده‌اند سیاره‌هایی غول‌پیکر بوده‌اند. در منظومه خورشیدی، سیاره‌های غول‌پیکر مجموعه‌های گسترده‌ای از ماه‌های طبیعی دارند (ماه‌های مشتری، ماه‌های زحل، قمر‌های اورانوس و ماه‌های نپتون) بنابراین، منطقی است فرض شود که قمر‌های فراخورشیدی به همان اندازه رایج هستند.

فضا پیمای “کپلر” یک تلسکوپ فضایی ساخت ناسا که با هدف کشف سیارات فراخورشیدی مشابه زمین به فضا پرتاب شده‌است و برای این‌کار درخشندگی ۱۰۰ هزار ستاره را در عرض ۳ ٫ ۵ سال بررسی می‌کند تا نشانه‌ای از کاهش درخشندگی بر اثرگذار سیاره‌ای بیابد. این ماموریت به نام ستاره‌شناس آلمانی “یوهانس کپلر” نامگذاری شده است.