بسیاری از حریفانم شاگردم بوده‌اند/ نمی‌توانم برای پرچم دیگری مبارزه کنم

گروه ورزشی سورپرس: جز معدود ورزشکارانی است که چندین رشته ورزشی را از جمله هندبال، دفاع شخصی، کیک بوکسینگ، کاراته و… را دنبال کرده، ضمن اینکه همزمان با ورزش قهرمانی از مربی گری هم غافل نبوده، طوری که خودش می گوید: در دوران مربیگری‌ام شاگردان زیادی را تربیت کرده‌ام و به مقطع کمربند مشکی رسانده ام. که هر کدام قهرمانی های زیادی در سطح کشوری کسب کرده‌اند و چندین دوره کاپ قهرمانی تیمی مسابقات کشوری را از آن خود کردیم. قهرمان کاراته بانوان کشور بهاره امینی در ادامه معتقد است: شاگردان من خیلی باهوش و نترس هستند و از کارکردنشان راضی هستم اما هدف و رضایت قلبی شخص خودم آن است که آنها را در مقاطع قهرمانی جهان و سرانجام مربی‌گری ببینم. گفتگوی این قهرمان کاراته و ورزش بانوان را با پایگاه خبری سورپرس در ادامه می خوانید:

در ابتدا خودتان را بیشتر معرفی کنید؟

بهاره امینی هستم ۲۷ ساله و متولد کرج. لیسانس تربیت بدنی دارم  و اکنون در مقطع کارشناسی ارشد رشته فیزیولوژی ورزشی و تغذیه ورزش تحصیل می‌کنم.

چطور شد که به سراغ ورزش رفتید و مسیر شما به سمت ورزش رزمی افتاد؟

مقطع ابتدایی بودم که در محله ای که ساکن بودیم یک باشگاه تازه تاسیس بود یکی از هم محلی هایمان که حمیرا نام داشت در آن دوران خیلی مدال کسب کرده بود از من بزرگتر بود ان موقع که من ابتدایی بودم او راهنمایی بود و این فرد مورد تشویق من شد که دوست داشتم به سمت ورزش بروم. در همان باشگاه کاراته ثبت نام کردم و شروع به کار کردم. ورود بنده به سمت ورزش رزمی از سن حدود ۱۱- ۱۲ سال بود. در مدتی که به ورزش رزمی روی آوردم جز کاراته رشته های دیگر ورزشی را هم تجربه کردم.

من چهار سال هندبال کار کردم و در تیم هندبال ملارد بودم و بعد رشته دفاع شخصی و کیک بوکسینگ هم فعالیت داشتم اما به صورت حرفه ای زیرنظر فدراسیون کاراته کارکردم و مربی گری و داوری این رشته را اخذ کردم و برای شاگردانم کلاس تشکیل دادم قهرمانی‌هایم در کاراته در سطح کشور و بین المللی بود و در دوران مربی‌گری ام جز موفق ترین مربی آن سبک بودم از ۲۰ سالگی تا الان مسئول برگزاری مسابقات متعدد کشوری، استانی و منطقه ای در شهرستان ملارد، کرج و تهران بودم.

گویا در کنار کاراته که ورزش حرفه‌ای‌تان هست یک مقطعی کشتی گراپلینگ و جوجیتسو هم کار کردید.

داستان ورود من به ورزش این بود که به طور حرفه ای دوره های مربی‌گری کاراته را انجام دادم  اما‌‌ در مقطعی مسابقات کاراته راکنار گذاشتم و رو به رشته‌ی جوجیتسو آوردم به خاطر همین فقط ترجیح دادم که در ورزش کاراته مربی باشم دلیل اصلی اش این است که من در سن پایین مربیگری را شروع کردم و تقریبا به سطحی رسیده بودم که حریف‌های خودم شاگردان خودم بودند و دلیل دیگر آن بود که بنده مسئول برگزاری مسابقات شده بودم و همچنین مسئولیت سنگین‌تری داشتم.

نائب رئیس بانوان «آشی ها را» کاراته کشور هستم

بنده در حال حاضر نائب رئیس بانوان «آشی ها را» کاراته کشور هستم با ریاست جناب “هانشی نگینی” بازرس فدراسیون کاراته. اینها باعث شد که من از شرکت در مسابقات کاراته فاصله بگیرم و به سمت رشته ی کشتی گراپلینگ که زیر نظر فدراسیون کشتی است بروم. که خداروشکر در این رشته هم خیلی پیشرفت کردم زمانی که من به ورزش کشتی گراپلینگ ورود پیدا کردم در مسابقات کشتی متعددی شرکت کردم اعم از شرکت در لیگ کشتی که قهرمانی کسب کردم. و همچنین در دو مسابقه ی برون مرزی شرکت کردم اولین مسابقه ام در سال ۲۰۱۸کشور گرجستان بود که مسابقات سوپر لیگ جهانی بود که نایب قهرمان شدم و مدال نقره کسب کردم بعد در همان سال در مسابقات بین المللی گراپلینگ که در کشور اذربایجان برگزار شد مدال طلا کسب کردم.

یک توضیحی در مورد جوجیتسو می دهید؟

زمانی که کشتی گراپلینگ از زیر نظر فدراسیون کشتی بیرون آمد به سمت رشته جوجیتسو رفتم که این رشته زیر مجموعه کاراته است و شباهت زیادی به کشتی گراپلینگ دارد. از این بابت خوشحال هستم که جوجیتسو اکنون زیر نظر فدراسیون کاراته است. بعد از تلاش و کسب قهرمانی کشوری با کمک استاد عزیزم سرکار خانم سوده کمندانی مربی تیم ملی، عضو تیم ملی جوجیتسو شدم و همچنان زیر نظر ایشان به فعالیت خود ادامه می دهم.

 چون خودتان هم ورزشکار هستید شیوه همکاریتان در فدراسیون به چه صورتی است و چقدر از نزدیک دغدغه‌های ورزشکارانی که با آنها در ارتباط هستید را لمس می کنید؟ 

بله من نایب ریس بانوان سبک «آشی ها را» کاراته با ریاست هانشی نگینی بازرس فدراسیون کشور هستم. به نظر من بهترین چیزی که یک مربی می تواند برای تشویق هنرجو هایش داشته باشد دادن احکامی هست که فدراسیونی باشد که متاسفانه انقدر در کشور ما حکم های سبکی که یک سری هاشان هم قانونی نیست، زیاد شده است که من به شخصه تنها کاری که توانستم بکنم این هست که تدریس درست و سالم و علمی را برای شاگردانم داشته باشم من مستقیما با فدراسیون کار کردم تا بتوانم احکام قانونی را بعد از گذراندن دوره ها به شاگردانم بدهم.

بحث آموزش شد،  ایا ما آموزش درست و اکادمی داریم برای کسانی که دوست دارند به صورت حرفه ای کار کنند؟ چه چیزهایی برای آموزش و کسب مهارت لازم است؟ 

چیزی که هست و ما به عنوان مربی خیلی دیدیم آن است که شخصی رشته ای را کار کرده و مربی گری اش را گرفته و در جایی در حال کار کردن است درسته شاید از لحاظ فنی این فرد جلو باشد ولی از لحاظ علمی خیر. چون تمام ورزش به فن خلاصه نمی‌شود ما باید در کنار‌‌ فن؛ علم ان رشته را هم داشته باشیم. از نظر من یک مربی موظف هست که علم ورزشی هم در کنار فنون ورزشی داشته باشد که بتواند یک هنرجو را برای ورزش حرفه ای و برای قهرمانی درست تربیت کند چون اگر فن نباشد و فقط علم باشد به مشکل برخواهند خورد و برعکس این قضیه هم صدق می‌کند.

بین مربی‌گری و آموزش و مدیریت کدام را بیشتر می پسندید؟

چون بنده اینها را از هم جدا کردم به خودم میگویم که من مربی کاراته هستم و رشته ی قهرمانی شاگردان من کاراته هست که سعی میکنم با مدیریت بالا این کارها را انجام دهم. مدیریتی که مورد قبول خودم هست و همچنین مدیریتی که در سازمان فدراسیون دارم ولی علاقه شخص خودم جوجیتسو هست و خداروشکر اینها با هم تداخلی ایجاد نکردند.

الان شما را ورزشکار بنامیم و یا مدیر در فدراسیون بشناسیم؟

ترجیح می‌دهم که ورزشکار باشم چون هنوز خودم را صندلی‌نشین در ورزش نکردم و پا به پای شاگردانم دارم تمرین می کنم.

اخیرا بانوان خیلی دوست دارند به سمت ورزش رزمی بیایند این پتانسیل در خانم‌های ایران هست؟

بله در ایران بانوان با وجود شرایط و محدودیت هایی که داریم خیلی خوب و سخت کار می کنند شاید افرادی بگویند که در بین بانوان ایرانی این رشته ها کم رنگ تر شده ولی باید عرض کنم که خیر. به عنوان مثال شاگردان خودم واقعا دختران کاملا جسور و قدرتمندی هستند. رشته ای که به شاگردانم آموزش می دهم کاراته ازاد هست، رشته ی بسیار سنگینیه، اما در بین دختران ایرانی خیلی استقبال کننده دارد.

اگر ممکن هست کمی در مورد شاگردانتان بگویید؟

در دوران مربیگری‌ام شاگردان زیادی را تربیت کردم و به مقطع کمربند مشکی رسانده ام. و قهرمانی های زیادی در سطح مسابقات منطقه ای، استانی، کشوری کسب کرده اند و چندین دوره کاپ قهرمانی تیمی مسابقات کشوری را از آن خود کردیم. شاگردان من خیلی باهوش و نترس هستند و از کارکردنشان راضی هستم اما هدف و رضایت قلبی شخص خودم آن است که آنها را در مقاطع قهرمانی جهان و سرانجام مربی‌گری ببینم.

در سطحی که شما کار می کنید به غیر از خودتان که موفق هستید ایا به جز بانوان از اقایان هم افرادی را می شناسید که کارشان را قبول داشته باشید؟

بله در استان البرز محمد فرجاد از مربی های خیلی خوب هستند که من قبولشان دارم و اقای هاشم پور بازرس فدراسیون کشور، استاد بنده استاد جواد ربیعی که از قهرمان های کیو کشینگ و کاراته ازاد هستند که ایشان از  جمله اساتیدی هستند که تعداد زیادی از شاگردانشان مقام قهرمانی جهان در رشته ی کاراته ازاد دارند.

گاهی به خاطر مسائل مالی ورزشکاران ملی پوش ترجیح می دهند اگر پیشنهادی داشتند از مملکت بروند این را چه طور ارزیابی می کنید آیا  دغدغه مالی اینها را می‌کشاند یا تعصب به تیم ملی ندارند؟ مخصوصا رزمی کاران که اخیرا تعدادشان خیلی زیاد شده است؟

نمی شود همه تقصیرها را گردن ورزشکاری که کشورش را ترک می کند انداخت. چون باید هنجارها را پیدا کرد یکی از دلایلش این است که ما افرادی را داریم که در شهرستان‌ها هستند و در شرایط بدی تمرین می کنند و ملی پوش شدند. یک ورزشکار هزینه های بالایی دارد تا بتواند بدن خودش را سالم نگه دارد مکمل. غذا. تمرین و کسی که تمام زندگی اش را می گذارد که تمرین کند این شخص نمی تواند دیگر سرکار برود و شاغل باشد چون تمام فکر و ذکر و انرژی اش را تمرکز روی تمرین کرده است پس این افراد احتیاج به یک حقوق ثابت دارند که متاسفانه در فدراسیون‌مان این چنین چیزی نداریم.

ولی در مورد تعصب و غیرت به کشور داشتن، نمی توانم خودم را جای شخص دیگری بگذارم ولی من خودم شخصا نمی توانم پرچم کشور دیگری را روی دوشم بگیرم هر چه قدر هم بگویند که شرایط کشور بد هست فلان کشور درآمد بالایی به ورزشکاران می دهند و… اینها دلیل محکمی برایم نیست. تمام غرور یک ورزشکار به این است که من بروم روی تاتامی و مبارزه کنم و موفق شوم تا سرود ملی کشورم پخش شود. سرود زادگاه خودم.  بعد چه جوری می توانم برای یک کشور دیگر مبارزه کنم این نظر شخصی من است.
لازم به ذکر هست که وقتی دولت؛ من ورزشکار را حمایت کند که همان بحث مالی است  اگر این حمایت در کشور ما باشد من می توانم به جرات بگویم که هیچ ورزشکاری دوست ندارد که از کشور خارج شود و برای کشور دیگری مبارزه کند.

در این اوضاع و احوال و شیوع کرونا هم ظاهرا ورزش می کنید میانگین روزانه چقدر تمرین می کنید؟ آیا تمرینات به نسبت قبل کمتر شده؟

بله میزان تمریناتم کم شده ما قبلا هر روز تمرین می کردیم ولی الان یک روز در میان کلاس برگزار می‌شود. کلاس‌ها را بیشتر کردیم و تعداد افراد را پایین تر آوردیم. نمی‌توانستیم اصلا تمرین نکنیم تنها کاری که از دستمان برآمد که در اوضاع کرونا انجام دادیم این بود که تعداد بچه ها را در کلاس کمتر کردیم. چون تمرین بایستی در برنامه هفتگی ام داشته باشم.

بدون تردید هر کسی به موفقیتی که می رسد یک سری عوامل در این مسیر به او کمک کردند شاید خانواده یا پشتکار خود فرد. پررنگ ترین رمز موفقیت شما در ورزش چی یا کی بوده؟

این را همه جا گفتم من در خانواده همیشه خواهرم سکو برای من بوده است. بهرحال زمانی که مادرم کبودی روی بدنم می دید می گفت ادامه نده این ورزش همه‌اش آسیب هست ولی تنها کسی که حمایتم کرد که راهم را ادامه دهم، خواهرم بود. او نه تنها در زمینه ی ورزشی بلکه در زمینه تحصیل و در مجموع در تمامی موارد زندگی ام برای من سکو بوده چون خیلی وقت ها بوده که خسته شدم ولی خواهرم بوده که هولم داده به جلو.

خانم امینی، رمز موفقیتتان در مبارزه چه بوده و چه ملاک و معیاری داشتید تا بالای سکو بروید و مدال بگیرید؟

من بسیار پشتکار داشتم بالاخره شکست هم در مسابقات کم نداشتم اما ناامید نشدم و دست از تلاش برنداشتم همیشه وقتی در مسابقات مبارزه می کردم تمام ذهنیتم این بود که به خودم فقط می گفتم: «بهاره تو الان اینهمه در طول سال تمرین کردی فقط برای این چند دقیقه است،  پس تمام انرژی ات را بذار» شاید هم وقت هایی بوده که هیچ همراهی در سالن مسابقه نبوده که کنارم باشد در این حالت خودم به خودم انرژی مثبت می دادم. در مبارزه استرس هم بوده چون استرس تو مسابقات هست ولی چه خوب چه بد چه می بردم چه می باختم سعی می کردم که همان چیزی را که تمرین کردم و برایش زحمت کشیدم را روی تاتامی مسابقه اجرا کنم.

و در پایان چه پیشنهادی دارید به وزارت ورزش و افرادی که متولی و مسئول هستند چه کاری باید انجام بدهند مخصوصا در بین دختران سراسر ایران افرادی هستند که تمایل دارند بیایند و  حرفه ای کار کنند ولی امکانات لازم برایشان مهیا نیست؟

درخواست من این است که اردو های متعددی برگزار کنند و از مربی های خوب و کار بلد  ایران استفاده کنند حالا ما در تهران و کرج هستیم و دسترسی مان به فدراسیون خیلی بیشتر هست ولی افرادی که از شهرستان می آیند که از دوستان بنده هم هستند با کلیپ مربی های خارجی دارند تمرین می کنند. متاسفانه اردوهای حرفه ای برگزار نمی‌شود که بار علمی ورزشکاران را بالا ببرد که من درخواستم این هست که این مسئله پیگیری شود. در پایان هم از شما و وقتی که در اختیار من گذاشتید سپاسگزاری می‌کنم. و برای همه هموطنان عزیز  و کادر درمان در این شرایط خاص شیوع ویروس کرونا آرزوی سلامتی و بهروزی دارم.

انتهای پیام/۱۰۱